BU SU HİÇ DURMAZ

             

                       Yazmadım ne zamandır yazmayı da düşünmedim pek. Belki korktum belki üşendim belki sıkıldım ama içimden yazmak gelmedi. 

                2014 yılının mayıs ayı nasıl da zor nasıl da bunalımlı dönemlerdi Bugun 2019 TEMMUZ ayı  merak etmeyin daha ÖLMEDİM. İnsan her acıya alışıyor derlerdi zaman her acının ilacı derlerdi inanmazdım. Beyin denilen organ gerçekten çok ilginç hivle yaşamaya başladığım zamandan bu yana bana kötü anılarımı, huzursuzluklarımı, şüphelerimi  unutturdu. Fakat hayatta hiç birşey karşılıkısız değildir beynim bu duygularımı silerken yerine bana  kocaman bir cesaretsizlik verdi.

Ah keşke kötü anılarım huzursuzluklarım şüphelerim kalsaydı ama cesaretsiz olmasaydım. Ayağıma gelen fırsatları biri durumumu öğrenir bir işe kalkışmayayım deyip elimin tersiyle itmeseydim. 

Yazmadığım zamanlar da iyi arkadaşlar biriktirdim,yeni insanlar tanıdım seyahat ettim, bilmediğim bir dilde tanımadığım insanların dolaştığı sokaklarda kayboldum, telaş etmenin ne kadar insani bir duygu olduğunu keşfettim sabah pencereden baktığımda gökyüzün ne kadar mavi güneşin ne kadar sıcak olduğunu hissetim.

Aslında yazmayı pek düşünmüyordum ta ki youtubeda benim yazdığım bir yazıyı güzel gözlü bir youtuber arkadaşımız seslendirenedek. Gözlerim doldu o hastane kapısında annemle gözgöze geldiğimizde hissetiğimim duyguyu tekrar hissettim.

Ah güzel annecim kalbine nasıl bir hançer sapladım seni nasıl yaraladım. Son 5 yılda ne çok hastalandın ne çok hastanelere gittik. Bana hiç hissettirmedin ama benden sonra sana bişeyler olduğunun farkındayım..Keşke elimden bişeyler gelse.
Senin başarılı çocuğunun kanatları kırıldı.

Sen hep kendine önlemler aldın. Ben kendime yasaklar koydum. Önümüzde barajlar var
BU SU HİÇ DURMAZ.